อะไรก็ไม่รู้

วันนี้เป็นวันอะไรก็ไม่รู้ อุตส่าห์นั่งสมาธิ สวดมนต์ แต่ก็ไม่วายมีเรื่องร้อนใจจนได้ บางทีเจ้ากรรมนายเวรหรือว่ามารก็อยากทดสอบคนอย่างเรา ว่าจะทนได้หรือเปล่า ควบคุมโทสะ โมหะ ที่มีอยู่ได้ไหม ไม่รู้ว่าอะไรนักหนา ตั้งแต่ตื่นเช้ามาก็มีเรื่องให้เกิดความหงุดหงิดขึ้นมาจนได้ เซ็งจริงๆ อยากมีชีวิตอย่างสงบสุข อยากมีชีวิตอยู่อย่างในอุดมคติบ้างได้ไหม อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจไปเสียหมดทุกอย่าง เหตุการณ์ยิ่งแต่แย่ลง เมื่อไหร่ที่พยายามจะลด ความโลภ โกรธ หลง คงต้องอยู่แบบไร้จิตวิญญาน ไร้ความรู้สึก ไม่คาดหวังสิ่งใด อยู่ไปแบบวันๆ หรือเปล่า อยากจะพูดให้มันหยาบคาย แต่พยายามควบคุมไว้ เพราะใจนี่อยากจะตะโกนออกมาให้มันดังลั่นทั่วหมู่บ้านไปโลด แต่ก็จะควบคุมให้ได้มากที่สุด ไปทำงานด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่ แต่ก็ต้องทำไปอย่างนั้นแหละ เก็บความรู้สึกไว้ให้มาก หรือที่พระท่านว่ารู้ทันกิเลสที่มันมาก่อกวนเรา มีแค่ 3 อย่างคือ โลภ โกรธ หลง ยังไงก็มีแค่ 3 ตัวนี้หล่ะ ยิ่งเราพยายาม มันก็ยิ่งเด่นขึ้นมา มาก มันไปกระตุ้น คนที่เรารักให้แสดงอาการที่เราไม่พอใจ เพื่อให้เกิดกิเลศ คือ โทสะ เหมือนกับว่ามันรู้จักเราดีมากอย่างนั้นแหละ แต่เราก็คิดว่าเรารู้อยู่นะ เพียงแต่ว่า เรามีความคาดหวังว่า คนที่เรารักจะต้องเป็นอย่างนั้นต้องเป็นอย่างนี้ ซึ่งเราเองก็ได้แต่บอกตัวของเราเองไว้ว่า ไม่มีใครเป็นได้อย่างที่เราต้องการหรอก ขนาดตัวเราเองยังไม่เป็นได้ดั่งที่ใจเราต้องการเลย ให้ตายเถอะ มันก็มาทดสอบเราอยู่ร่ำไป บางทีก็ท้อ เหมือนกันนะ ว่าเราพยายาม มันก็ยิ่งหาเรื่องมากระตุ้นให้เราได้แสดงอารมณ์ที่ไม่ดีออกมา บางทีทำไปก็รู้สึกผิดเช่นเดียวกันนะ แต่ว่ามันทำไปเพราะว่ามันมีความโกรธ ซึ่งความโกรธนี้ก็เกิดจากความคาดหวังนั้นเอง
   ตกมาตอนเย็นก็เอาอีกหละก็อีแค่อาบน้ำ จะให้ทำอะไรมากมายแค่บอกว่าให้มาอาบน้ำแล้วก็ค่อยทำอย่างอื่นต่อไป ปลอบก็แล้ว พยายามชักชวนก็แล้ว ทำยังไงก็แล้ว ก็ยังไม่ยอม บางทีอาจเป็นเพราะว่าเรายังไม่ได้พยายามถึงที่สุดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าต้องใช้ตำราเล่มไหน หรือว่าต้องอ่านหลักจิตวิทยาอะไรก็ไม่รู้ที่จะต้องมาแก้ปัญหาเหล่านี้ บางทีก็เหนื่อยนะ เหนือยมาก คาดหวังมากก็ยิ่งแต่ผิดหวังมาก ไม่รู้อะไรนักหนา